Пишува: Владимир Дедијер
– Шта је ово другови рањеници, каква је ово музика ?! Провикна другарот Тито додека влегуваше во партизанската болница.
– Ништа бе друже Тито, мало си ѕенѕамо са причином друже маршале ! Рече борецот Димче
– Па то је баш лијепо, додаде маршалот, а који је разлог овог славља борче ? запраша тој.
– Па покачили су плату на овие шта управувају са болницом друже маршале, рече Димче
– Браво бога му, се израдува маршалот, а колико им је порасла плата
– Па около 750 евара, рече Димче на хрватски
– Па није ли то мало много мајку му божју, се запраша другарот Тито
– Не је много друже Тито, знаш како викају, ако еден повуче нога и други ќе повучат ногу, затоа се радујемо
– Они бар имају разлога да плешу, а шта сте ви рањеници добили, се интересираше маршалот
– Јајца друже врховни, гордо примети Димче
– Каква јајца побогу ?
– Замрзната ! Гордо рече Димче и додаде, а добили смо и замрзнуту урду, шпагете, макароне и замрзнуте улошке
– Па ви живите као талијани бога му, забележа другарот Тито
– Да, одамна живимо као на Сицилија друже маршале, нема дан нетко да не опљачка неткога или да га убије као кучету на плочнику
– Па како то мајку му божју, економију немате, а овамо трошите паре ко луди, откуд вам паре за овакве повишице, се чудеше другарот Броз.
– Немамо економија, али зато другарите руководеќи имаа идеју како да дојду до паре и средстава, гордо декларираше Димче
– Па како, прашуваше маршалот, шта су урадили другови из болничког руководства
– Па почнули смо да продавају друже врховни
– Шта сте продали кад ништа немате, се чудеше Броз
– Еее тоа да видиш, ем ништа немамо, ем имамо да им се дигне доходак за 750 евра
– Шта то продајете за Бога милога, праша маршалот
– Државу ! И тоа секојдневно, објасни Димче со тажна радост во очите
– Ух мајку му…гдје би вам био крај…да није тако близу мој борче…промрморе маршалот..
– Не сам ја Борче друже Тито, ја сам Димче, рече ранетиот партизан Димче кого другарот Тито го нарекуваше борче
(Продолжува во сабота)