Енигма е…исто колку што е и чудно и необјасниво…колку малку за живот нѝ треба…
Колку мала ронка среќичка завиткана во хартивче, има магија…
Дознаваме кога ќе решиме да ја отвориме, ќе ѝ дадеме простор,ќе дозволиме да се разлее како ѕвездена прашина оставајќи траг насекаде…како меурчиња од сапуница кои брзо ги снемува но сепак се шират и нѐ допираат …како најсочен гриз од зрела лубеница, како најопоен мирис од полски цвеќиња…
Сме си ја чувале и криеле стуткана во џеб од старо износено палто…заборавено и фрлено настрана,
убедени дека не ѐ за нас…дека не нѝ припаѓа,дека не ја заслужуваме…
На таа мала среќичка, јас ѝ подарив небо…
И нека сум луда, ќе ѝ дарам светлина со ѕвезди, ќе ја гушкам со облачиња, ќе ја топлам со Сонце…таа среќичка ме прави среќна…ме прави жива…
Моја е, Бог ми ја подари…
